Bayram sonrası ilk köşe yazım… Doğrusu şehrin debdebeli gündeminden uzak kalmaktı amaç… Öyle de yaptım… Bayram süresince; Gecenin ‘haleylisine’ kadar köy kokulu bayramı, günün en koyu karanlığı ve caddelerin en ıssız anında ise; şehrin yalnızlığına düştüm… El öpmelerin yürek yarısı sıcaklığını, konuklara sunulan kurban etlerinin gönüllere bıraktığı bayram tadını, ellerinde poşet sırayı bozmadan mesken mesken gezen cicili bicili çocukların şehrin debdebesine meydan okuyan mutluluklarına şahit oluyorsunuz…  Ne var ki! Sosyal sorumluluk anlayışınız ve bıraktığınız intiba peşinizi bırakmıyor… Bayram samimiyetinin tam ortasında aldığınız bir telefon, sizi mide krampına sokup üzmekle birlikte, çaresizliğe düşen birkaç sese merhem olabilecek sözlere imza atacak olmanın ve çaresizlerin aklına düşmenin mutluluğunu da yaşayabiliyorsunuz… Sanırım bayramın ikinci günüydü… Kurban telaşının tam ortasında ucu Değirmenci mahallesine uzanan esmer renkli, biraz öfkeli ama daha çok; sitemli bir telefon… “Hakkı abi bayramın kutlu olsun. Rahatsız ettiysek gusura galma. Telefonunu bulduk seni aradık…”diye, nezaket dolu sözlerle başlayan sitemli esmer sesin belli ki canı yanmıştı… Ses tonunda sızlanmaktan öte acı vardı… Mahalleden konusu aynı sitem dolu birkaç telefon daha aldım… Bir sonraki gün mahalleye geleceğime dair söz verdim ve onları ertesi gün mekânlarında dinledim uzun uzun… Önceki gün mahalleden bir genç Konya girişinde trafik kazasında vefat etmiş… Yakınları, cenaze Konya hastanelerinden defin için Seydişehir’e gönderildiği andan itibaren salasını verecek, yıkayacak ve cenaze namazını kıldıracak bir imam aramaya başlarlar ama nafile… Mahalle ve bölgelerinde ki bütün camilerin imam hatiplerine başvururlar ancak son görevi yapacak Allah’ın bir kulunu bulamazlar… Kimisi bayramda, kimisi kurban keser, bin bir türlü mazeret… Sonunda ezan saatine 20 dakika kala Seyyid Harun Camii imamı Süleyman Koyuncu’ya ulaşırlar ve İkindi namazı sonrasına söz alırlar… Bu arada dört koldan cenaze namazı kıldıracak imam arayan mahalleli, Tahsil Çağındaki Talebelere Yardım Derneği Yöneticisi İlyas Tunalı Hocaya ulaşırlar ve merhumu defnederler… Süleyman Koyuncu ve İlyas Tunalı hocamı duyarlılıklarından dolayı tebrik ve teşekkür ederim… Sözü çok fazla uzatıp abdal kardeşlerimin ajitasyonunu yapacak değilim ancak biz beyazlardan birisinin cenazesine mazeret gösterip gelmeyecek bir imam tasavvur edemiyorum… Gelmezse de vay haline… Şikâyet edilmedik makam mevki bırakmayız… Bundan haberdar mısınız sayın müftüm? Peki! Yerel seçimler öncesi bütün hassasiyetleri yok sayıp bayram sabahı bir siyaset ve devlet adamının ilçemize geleceğini anons eden vaaz anlayışına, cami cemaati ve vatandaşların tepkisinden haberdar mısınız sayın müftüm? Kimse bu tepkide siyasi bir kasıt aramasın… Özellikle şahsım adına böyle düşünen müfteridir… Kaldı ki! Saygı duyduğum ve cidden sevdiğim, Konya’nın gelmiş geçmiş en saygın siyasi temsilcisinin vaaz marifeti ile yapılan bu anonstan haberi bile yoktur… Bu etik dışı anonsa O’nun da karşı çıkacağından adım gibi eminim… Haddim değil ama dinimizce vaaz etmek ve öğüt vermek önemlidir ve farz-ı kifayedir… Kürsülerde ve minberlerde insanlara öğüt kastı ile söylenen sözler (hutbeler) sünnettir... Öyleyse bu anons Farz-ı kifaye midir yoksa sünnet midir sayın hocam? İkisinden birisi ise ve bu hakkı herkes kullanmak isterse ve sizde bu talebe cevap vermezseniz; sünnet ve Farz-ı kifayeyi terk mi edeceksiniz sevgili hocam? Hâsılı; Ötekileştirilmenin ezasına muhatap olan insanların ömür boyu üzerlerinde hissettikleri baskıdan bihaber insanlığı ve kraldan çok kralcıları gönlümden reddediyorum… GÜNÜN SÖZÜ, YAZININ ÖZÜ… “Onlar sanıyorlar ki, biz sussak mesele kalmayacak, hâlbuki biz sussak tarih susmayacak, tarih sussa, hakikat susmayacak…”  Sezai Karakoç