Ocağın düğmesini ne tarafa kıvrılacak bilmem… Ateşleme harici bir çakmakla mı yoksa ocağın çakmağından mı yapılacak onu da bilmem… Tuzluğun yerini öğrenmek için telefona yapışır… Zeytini dolaptan çıkarırken dökerim ama bilen bilir güzel salata yapar, kavun karpuzu da iyi keserim… Hâsılı Mahduma baba sofrası hazırlamak acziyetini yaşadım birkaç gündür… Anneler eksik olmasın başımızdan duasını da yürekten yaptım doğrusu… Bu durumdan haberdar dostlarımdan birisi buyur etti… Sağ olsunlar…  Kuğulu’da sunulan garnitür ve sıcak yemekleri servis tabaklarından süpürdüm adeta… Yemek sünnetlemekteki ustalığımı gösterdim… Yemek bahane tabiî ki! Tam bir dost meclisiydi… Başından sonuna kadar güncelin ağır sorumluluklarından kaçtık hepimiz… Dimağımızda kalan, yaşayan, yaşamayan birçok rengi yâd ettik… Dedikodusuz, seçimsiz, partisiz, purtisiz… Paso güldük… Ebediyete intikal edenleri yâd ederken  “yaa yah bizim oğlan yah” diyerek de ilerleyen yaşlarımıza denk bir muhabbet ettiğimizi kabullendik… Özünde samimiyet olan ve eskilerde kalan dostlukların pekişmesine vesile arkadaşlık ilişkilerinden doğan küçük hikâyeleri ve isimleri Kuğulu akşamına sığdırıverdik… İsimlerini zikrettiğimiz yaşayan renkleri hürmetle göçenleri ise rahmetle anıyorum… Kimleri mi? Muhabbet arkadaşları akranı olmadığı için otel merdiveninden şiddetle çıkan Zekiye teyzeden korkan battaniyenin altına saklanan ancak kötekten kurtulamayan Şekerim Ahmet emmi... Muhabbetlerini “Allah sizlerden gülmeyi bizlerden de gülmemeyi eksik etmesin…” dualarıyla bitirmesini… Yedek subay olarak vatani görevini yapmak üzere İstanbul’a giden Ahmet Elbi öğretmen ile birlikte gittiği sosyete lokantasında yemeklerin hepsini duble isteyen, ekmekleri bitiren kendilerine hizmet eden garsonu pes ettiren Erol Sağlam ağabey… Vakit aralarında terzi Harun Koç ağabeyin işyerini uğrak yeri haline getiren Sofuhane Camii imamı Tevfik hocam… Denetleme korkusu yaşayan zabıtaların lokantasına giremediği Gabak Ömer (Ulutaş) emmi… Beyefendi ve bitirim ve nüktedan ahvali ile hayatını köftecilik, hurdacılık seyyar satıcılık ve bir sürü meşakkatle kazanan Sıddığın Ali (Kırdar) ağabey… Zabıta Harun (Arap Harun)  ağabeyin taharet ibriğinin içindeki suya acı biber doldurmasını… Aldığı bedduayı… Geçimini çöpçülük yapıp, şişe toplayarak geçiren ve hiç evlenmeyen Hacı Bakı emminin “sana hanım bulacağız” deyip yıllarca lokumunu yiyenleri… Erkeç dayıyı, Osuruklu Seydalı emmiyi, Daşşağıllı Yıldız’ı (dayım olur), Gökcüklü Fehmi emmiyi (Deli Fehmi), Sünnetçi Ahmet Fişek, Boyalılı Kadir emmiyi (Boyalılı deli gadir) vesaire vesaire vesaire… Hâsılı; herhangi bir yerleşkenin büyükleri, renkleri kayboldukça dostlukların, komşulukların, arkadaşlıkların, paylaşımın, samimiyetin, insanlığında tadı kaçıyor… Yaşama sevincimiz azalıyor… Hâsılı; Yâd ettik dostlukları yâd edilmesine vesile olmak içinde, köşeme aktardım ucundan kıyısından…  Hoş bir seda, minik bir tebessüm ve ahde vefa için… NÖBETÇİ ECZANE… Eza kelimesi; sözlüklerde üzme, sıkıntı verme, birini bilerek üzme olarak tarif edilmiş… Geçtiğimiz cumartesi aracımın emanette olduğu akşam saatlerinde seyahate çıkacak yakınlarım için ilaç almaya çıktım ki vay halime… Nöbetçi eczaneyi bulda yiğit diyeyim… Ben diyeyim üç siz deyin beş eczaneyi yaya gezdim ama nöbetçi eczaneyi bir türlü öğrenemedim… Bilerek isteyerek ezaydı bana… Dijital, kayan yazılı, gösterişli nöbetçi eczaneyi belirtir panolarda şu kelam akıyordu… “ Nöbetçi listesini yenileyin… Bugüne ait nöbet kaydı bulunamadı…” Hâsılı; Mecburi spor yaptım ve hakkımı helal ettim eczacı kardeşlere ama etmeyenler ya da ilaç yetiştiremediğinden dolayı heder olan canlar olabilir…  Öğrendiğim kadarı ile de yasal olarak nöbetçi eczaneyi bildirmemenin cezai müeyyidesi var… Eza çektim başkaları çekmesin… Sizde ceza çekmeyin eczacı kardeşlerim…