Biz ‘adam gibi adam olmayı’ Kelimelere hapsettiğimizde kaybettik Adaleti, hakkı, hakkaniyeti, liyakati Sadece seçim zamanlarında kullanılan Süslü sözcüklere mahkûm ettiğimizde Güçlü olanı haklı olana tercih ettiğimizde kaybettik.  Daha dindar olmayı ya da gözükmeyi, Takva takılmayı Daha insan olmaya tercih etmeye başladığımızda kaybettik. Mazlumun hakkını yerden kaldırmaya, Bunun edebiyatını yapmayı tercih ettiğimizde, Öksüz gördüğümüzde vicdan azabı yaşamaktansa Öksüzün yanından görmeden geçmeyi Öksüzün başını okşamaya yeğlediğimizde kaybettik İslami hassasiyetlerimiz artıyor zannederken, İnsani değerlerimizi azaltmaya başladığımızda, Gönlümüz katılaşıp, Gözlerimiz yaşarmayı unutunca kaybettik. Görece daha yukarılarda olup, Daha iyi evlerde oturup, Daha iyi arabalara biniyorken, Mükellef sofraların başına daha rahat kuruluyor Ve demli çayımızı yudumlayıp, kuruyemişlerimizi yiyorken Daha ateşli dini sohbetlerde bulunup, Daha çok vatan kurtarıyoruz zannederken kaybettik. Biz bunları yaparken Yanı başımızdaki metruk evde tencere kaynayıp kaynamadığı, Ocak tütüp tütmediğini aklımıza getirmemeye, Önemsememeye başladığımızda kaybettik. Üç beş hadis, üç beş ayet okunan Sonra da ya spor ya siyaset Ya da gündem mafyacılığı yapan medyanın dayattıkları konuşulan Haftalık sohbet toplantılarında Vatanı ve dini kurtaralım derdi ile dertlenmişlik zannıyla Zaman harcamış adamlar olaraktan Kararmış vicdanlarımızı tatmin etmeye çalışıyorken kaybettik Ruhumuzla kenetlendiğimiz TV dizilerinin ya da maçların reklam aralarında Oğlumuza ya da kızımıza “Ders çalıştın mı çocuğum?” demeyi Çocuklarımızla veya eğitimleriyle ilgilenmek zannetmeye başladığımızda, Lüks araçlarımızdaki ufak bir çiziği; Yüreğimizdeki ve insanlığımızdaki derin yaralardan fazla önemsediğimizde kaybettik. Yalanı, gıybeti, kul hakkına riayet etmemeyi kanıksayıp Yaşam tarzı haline getirdiğimizde, Bunlardan pişman dahi olmayıp Tövbelerimizi alelacele dualar arasına sıkıştırılan sözcüklere hapsettiğimizde kaybettik. Kendimizi, ruhumuzu, insanlığımızı Bizi haza insan yapan değerlerimizi Birer birer azalttık, Ve her geçen gün biraz daha kaybettik “İlmi siyaset bilmek lazım” derken “Sonda söyleneceği başta söylememeli” derken “Biraz da mürai olmak lazım canım” derken “Her doğruyu her yerde söylememek lazım” derken kaybettik. Oysa “ilmi siyaset” olduğu gibi görünmemek miydi? Sona saklanan sözü söyleyecek kadar nefes verildiğinin garantisi var mıydı? Mürailik başlı başına özü sözü bir olmamak değil miydi? Doğruyu söylemek için zamanı ve mekânı kim belirliyordu? İkiyüzlülüğümüze, sahtekârlığımıza, riyakârlığımıza İçi başka dışı başka olmaya Bu kılıfları geçirmeyi hak görmeye başlayıp Kendi zaaf ve eksikliklerimizi böylece kapatmaya çalışırken kaybettik. “İdraklerimize giydirilen deli gömleklerini” yırtıp atmak yerine “Aslında delilik fena bir şey de değilmiş” demeye başlayınca kaybettik Bilal, Sümeyye, Yasir, Ali, Hüseyin, İmam-ı Azam ve daha niceleri Ne uğruna şehit oldu ya da dayanılmaz işkenceler çektiler? Ya onlar bu işi bizim kadar bilmiyorlardı, Bize göre kazananlardan olamadılar, Ya da onlar kaybediyor görünürken kazandılar da, Biz kendimizi kazanıyoruz diye kandırırken, Hakikatte kaybettik, kaybettik, kaybettik…   Seçim arifesinde bıçaklarını bileyen, fitnecileri, durumdan vazife çıkaran dalkavukları, aldığı ulufeye göre deklanşöre basan mürcifleri, yörük sırtından kurban kesen ifratçıları, milletten bihaber tefrit adreslerini, düne kadar Seydişehir’e selam vermeyen, payitahtlı son dakika politikacılarını yazacaktım…  Yazmadım zira üstat Prof. Dr. Ahmet Kağan Karabulut’un şiir tadındaki bu manidar tespitlerin yanında kifayetsiz kalacaktı…  Yüreğinle bütünleşin diline